Het liep tegen de kerst, Annie had 70 lentes aangetikt en dat moest groots gevierd worden met veel drank en spijzen.

Het cafeetje op de hoek was een goede plek om dat te doen.
Annie had zich lekker jeugdig opgetut, waardoor je haar die 70 jaren niet zou geven. De natte felicitatiekussen vlogen om ieders oren.
Tineke, een vriendin van Annie maakte, samen met haar nieuwe vriend Jan, ook hun opwachting. Het was duidelijk dat Jan en Tineke hun 2^e jeugd doorliepen. 

Annie had me al toevertrouwd dat het stel als Velpon en Bisonkit waren. 

In deze opmerking dacht ik een flinke zweem van jalouzie te bespeuren.
Jan en Tineke hadden heel wat gedaan om hun jeugdigheid een boost te geven. Sjaals zaten losjes om hun rimpelnekkies gedrapeerd. Flowerpower zeg maar.
Een aantal kralenarmbanden en leren veters snoepten er nóg een paar jaar af.

Ja, ze waren overduidelijk aan elkaar verbonden, een glanzend voorbeeld van prille verliefdheid. Het aan elkaar plukken en zoenen bezegelde deze status.
Een kans om zich nog meer te onderscheiden van hun ‘suffe’ leeftijdsgenoten werd na korte tijd op een presenteerblaadje aangereikt, dansmuziek klonk.

Jan greep zijn Tineke bij de hand en begon als een jonge hond te bewegen, hij liet zijn danspartner alle hoeken van het café zien. Ze wervelden om elkaar heen of het een lieve lust was, ze voelden zich heerlijk. Duidelijk wat te hoog gegrepen: Jan zakte in elkaar en Tineke slaakte een hartverscheurende kreet.

Het zag er niet best uit, Jan op een brancard in de geparkeerde ambulance.
Tineke bleef als een treurwilg achter met haar handen voor het gezicht.

Dat zijn rare momenten, de muziek gaat uit, de goede sfeer is plotsklaps verdwenen en terwijl iemand in de ziekenauto voor zijn leven vecht bestelt een ander glashard een bacootje aan de bar. Waarom niet, live goes on.

Het duurde best lang. Plots ging het licht in de ambulance uit en reed deze stapvoets de straat uit. Op zeker dat Jan de pijp aan Maarten had gegeven. 
Tineke gilde smartelijk dat ze haar pas gewonnen liefde zo snel was verloren.

Maar toen de ambulance uit het zicht verdween werd, als bij een wonder, de wachtende Jan zichtbaar om over te steken. t’Was een flauwte, niets loos.
Het weerzien was hartverwarmend, de tortelduiven waren gelukkig herenigd.

Binnen ging het tot in de late uurtjes door, buiten daalde de sneeuw geruisloos neer. Een spierwit sprookje afgetopt met een fonkelende sterrenhemel. 
Een prettige kerst gewenst en dat er maar een flinke bak vrede mag komen.  

Tekst: Mink Out.
Schilderij:1914 Dancing Couple. Ernst Ludwig Kirchner