Om de geschikte brug te vinden, die me over een woeste stroom van irritaties kon helpen, was de af te leggen weg lang en lastig.

10 jaar geleden had zo’n zelfde brug het onder immense druk begeven. Sindsdien was het roeien met de riemen die ik had.

Nou zult u zich wellicht afvragen waar gaat dit verhaal in godsnaam naar toe. Nou ja, het is er 1 uit de categorie ‘ik sla een weg in en kijk waar hij uit komt’.

Nou zijn er in ons drassig land natuurlijk bruggen te over, maar dit was er toch 1 meer bedoelt voor het wat narcistischer gebruik door mijn persoontje.

Door een noodlottig gebeuren ben ik ooit drie van mijn voortanden verloren.

Het verhaal dat ik hierover kan vertellen hou ik, bij voorkeur, binnensmonds.

Maar de tandarts wist raad en mat mij een fonkelnieuwe parelwitte brug aan.

Bij een getoonde lach ‘plonkte’, ongelogen, een ster van het porselein af.

Maar zoals reeds betoogd kon deze brug zijn overspanning niet waarmaken.

Gezien de financiële positie van een, om maar in de knaagtanden te blijven, kerkrat was een nieuw bruggetje geen optie. Het werd dus, grappig gezegd, een ophaalbrug, bij de meesten van u wellicht beter bekend als een plaatje.

Wat een getob, een bakje om hem ’s-nachts in te doen en dan dat vastlijmen. 

Ik sliste ineens, kon ook niet meer uit volle borst zingen of onbezorgd fluiten, 2 uitingen die mijn dagelijks humeur, niet zonder plezier, op peil houden. 

Wanneer ik een broodje at bleef hij soms plakken en slikte ik hem bijna door.

Onverwachts kwam er nog wel een extra tand bij, met de onheilspellende naam: tand des tijds. Deze zorgde zo nu en dan óók nog ff voor het verlies van wat essentiële maalinstrumenten uit de door mij zo vurig beminde broodmolen.   

Het financiële tij keerde zich ten goede en bruggenbouwer Errol kwam op mijn pad. In zijn praktijk aangekomen bleek mijn fietsenstalling een ruïne.  

De hele behandeling koste wel wat, maar het resultaat is onbetaalbaar. Had het voor weinig ook in Turkije kunnen regelen maar dat was me te link.

Als het mis gaat. Neen, die Errol is een vakman, ik voelde me in goede handen. Tijdens het rijden tast ik de gloednieuwe tanden voldaan met mijn tong af. 

Het voelt zalig en echt. Ik zou eventueel weer onbezwaard kunnen tongen. Ik zing en fluit. Bij het stoplicht trek ik me van niemand iets aan en zing door. 

Ze doen ongemakkelijk, ik zie ze denken wie is die onberekenbare gek. Nou, dat zal ik je zeggen, het is blije Mink met die nieuwe tanden in zijn bek.      

Tekst: Mink Out.        
Schilderij: 1887 The Seine bridge at Asnieres. Vincent van Gogh