Hoewel het nog lang niet klaar is gaat deze column over een mensenleven. Ik kreeg zowaar een heus levensboek in handen.

Veel mensen schijnen, met zicht op de haven, zoiets te willen maken, wellicht om niet te snel te zijn vergeten. Of voor het nageslacht, zo van: zo heb ik het gedaan. Ook een goede reden toch, lijkt mij.

Hoe het ook zij, ik ben aan het boek begonnen en las het in 5 ‘adems’ uit.

De man wiens leven beschreven wordt heet John Winkel. Werd in 1933 te Den Haag geboren, lekker gewoon in de Hendrik Zwaardecroon (straat). Het was het 1e wat mij aansprak, een leven in de stad die ik herken als de mijne, das lekker lezen, al die herkenningspunten. Maar dan ff voordat ik er rondliep. John maakte heel wat mee, zeker in zijn jongensjaren met de oorlog en zo. Zo kreeg Jonge John de hongerwinter om zijn oren. Je kent de zwart/wit beelden wellicht. Hij was zo’n kind die de soepgamellen leegschraapte, met van die spillepootjes, uitgemergeld zonder schoenen. Hij overleefde: mazzel.

Ook maakte hij als jongetje het bombardement op het Bezuidenhout mee, hij woonde er immers. De grond en huizen schudden. Hij liep er en was doodsbang. Zijn straat lag net buiten het zwaarst getroffen gebied, maar toch werden ook zij ondergebracht bij boeren ergens achter Leidschendam. Buiten veiligheid was daar ook eten, weer had onze Jonge John mazzel. Hij groeide op en werd, net als zijn vader, kleermaker en een verdomd goeie. Wat ik niet écht storend, maar ook weer niet zo mooi vond in het boek waren de verwijzingen, zo van: daar kom ik in het hoofdstuk “Mijn ouders” op terug. Het waren er best wel wat en haalden de focus er bij mij een beetje af. Maar wat verwacht je van een kleermaker die het moet hebben van precisie. Zo’n man is heel zijn leven punctueel, dus denk je dan met dat boek van niet.

Voor de rest leek het leven van John wel op dat van een gemiddeld mens. Ware het niet dat ‘Winkel’ een Joodse naam is en dat bracht onvermijdelijk consequenties. De vader van John hield zich schuil in de luwte van het huis. John’s moeder was niet Joods, dus de kinderen waren safe. Ondanks de Jodenvervolging kwam het gezin zonder kleerscheuren de oorlog door, mazzel. Maar toch, van de hele familie Winkel werden maar liefst 46 personen door de nazi’s gedood. Zo’n Levensboek, daar word je soms heel erg stil van.

Oude John, tis een mooi boek. Heb het met veel interesse gelezen, bedankt.


Tekst: Mink Out. Nieuwe bundel verkrijgbaar op: www.conckshop.nl
Foto: Het schilderij: S.d. Petit Misère ou Mendiant au Chapeau (Misery or Little Beggar). Fernand Pelez (French painter)